Oh mor Zot, cfare po ndodh?!
Ne jeten time dicka nuk shkon.
Mos valle s'jam ketu?!
Mos valle jam nje trup i tretur me zemren e zeze te dheut?
Tani asgje s'ka rendesi per mua, as mua dhe as njeri,
per mua ketu jeta mbaroi se kjo semundje me shkaterroi,
kam qare dhe qaj cdo nate,
cdo sekonde vrapoj ne heshtje.
Por nuk e di a jam gjalle.
Vuaj, vuaj, vuaj, vuaj...
Po marr gjak nga dora e njeriut
po me duket sikur marre helm.
Nuk me kupton askush ne te vertete
se mua nuk me ka ngelur shume jete,
fluturoj prane shoqes sime
dhe gjej strehim ne zemren time.
Ajo strehe eshte tani per mua,
se streha e pare u shemb nga nje perrua,
streha ime e pare ishte dikush tjeter,
po ajo u be shkrumb si nje leter,
se ai deshi nje shoqeri tjeter,
ai qesh dhe nuk e kupton se une kam nevoje per te,
dhe thote qe une s'jam asgje per te!
Me keto fjale ai me tregon se asgje e imja s'e lendon,
tani cdo gje mbaroi dhe nuk mund te them se me tradhetoi.
Ishte kjo semundje e pashpirt qe e largoi.
Kam nje vella qe ndoshta me do,
por shpirti im ka frike mos e lendon,
vuaj ne heshtje qe ai te mos me kuptoje,
dhimbjen time te mos degjoje.
Njeriu me i sinqerte qe ne bote mund te rroje,
ajo s'ka meshire mund ta lendoje.
E dua shume, shume e dua eshte jeta per mua!
Kam frike, frike kam se ne kete bote e vetme jam,
vetem, vetem, vetem...
Meshira me ha ngadale gjithmone mbetem pa fjale,
nuk dua meshiren e askujt,
se nuk jam vdekja e kurrekujt,
ja vdekja e shpirtit tim se hija jeton ne mjerim.
Asnje s'me kupton kur do me kuptojne?
Kur te jem e lire apo kur te vdes,
e perlyer me gjakun e nje jete te peshtire?!