Musafiri im sonte,
ne pasqyre,
me shum’ ngjan’ ne nje bish’,
se sa njeri,
hua vetem,
se borxhli veten e kam,
vrases edhe viktim’,
sonte jam.
Brenda plageve t’pasheruara,
aty n’vargje t’paperfunduara,
do vdes kenga e pakenduara,
ende e dua,
e do ta dua,
e do ta dua,
e do ta dua.

Edhe veres plak, e rrug’ e mendafsht’,
val’t e egra, te t’qetit oqean.
Asaj fotografin’ nuk mund t’ja fshijn’,
nga fantazma e ime, n’perjet’si.
Le t’jen’ shtigjet drejt’ saj, t’minuara,
le t’jen’ ndjenjat e saj t’blinduara,
emisioni im e pamundura,
ende e dua,
e do ta dua,
e do ta dua,
e do ta dua.