Vrapin tim e nisa e vetme...
U pengova, u ngrita, u nisa serisht,
por ndjeva se jeta duhej marre me te mire,
sikur te qe femije...
Me mesove se dhimbja eshte si
krimbi i molles, qe te gryen pak nga pak,
dhe zemra te pikon "gjak".
Une te sfidova, jete!!!
E tani e them me bindje,
se ti o jete, duhesh jetuar
ashtu sic vjen.
Une e sfidova jeten, dikur nje dite...
Por dhe pse e pa drejte ka qene,
mbetet perseri "jete", thjesht "jete",
Tani pranvera vjen serisht
me e forte se kurre,
e me gjen mua atje ku prita
jeten dikur.
Jeta nuk ka kohe, por ajo ka gjithcka...
E une jam nje pjese e vogel
e kesaj "kohe":pa fund,
e kesaj "gjithckaje" pa ane...!