Sa të njelmëta rrugët e qytetit tim
Putrat e të papunëve kripë e egër i gërryen
Dredhëzat e qershitë janë larg
Tepër larg
Çudi – edhe pa to
Na rriten e zbukurohen fëmijët
Kur bie shi
Qyteti mbetet edhe pa jargët e kotësisë së vet
Që ia zbraznin lukthin
Që e gërryente përbrënda
Mllefi im i heshtur
Një përbindësh i padukshëm
Më i madh se dinosauri
Posa teret qyteti
Rrugëve të kriposura zvarritet
Duke lëpirë kështu fatin tim
Edhe fatin tënd të shqepur
Ëndërrueshëm të shtrirë nën kësulat gri
Nëse ndonjë zezak pranë meje kalon
Do ta pyes – se a kanë ngjashmëri
E sotmja e ime
Me një të kaluar e tij…