Lart në qiellin e ftohtë,
tufa reje refugjatë
ecin varg drejt perëndimit.
Dinë nga nisen…
s’dinë ku venë!
Të pasigurt në tokë,
udhën e bëjnë në qiell.
Të çdo moshe, të çdo ngjyre –
era i largon nga vatra,
i shtyn tutje – “prapa diellit”
Rezet u lëmojnë leckat,
se arnat s’ua qepin dot.
Një çast dridhen lart mes erërave,
shohin larg…diku nga toka,
mos i fton dikush të ulen!
Të vetmuar në hapsirë,
presin erën t’i shtyjë prapë…
I vështroj me sy hutuar
ndërsa shpirti rri në qiell.