S'më priti im atë në derë si çdo herë,
As mundëm të bisedonim si at e bir,
Mbi shpatullat e tij s'arrita të mbështetem,
E kish të vështirë.

Nëna mu lut të ulem pranë saj,
Por gjunjët e mi ishin prerë,
Në boshllikun e madh qe kish lënë im atë,
Mu duk vetja i mjerë.

Fëmijnia mu kthye në sytë e përlotur,
Ndaj nisa te ngasherej si fëmija,
Më fal baba që se mbajta premtimin,
Që s'munda pranë teje të vija.

Më thoje gjithmonë se mallkim është mërgimi,
Dhe mallkimi më kishte mallkuar,
Nuk di se nga ç'brenga mu sos durimi,
Sa keq që stë kisha besuar.

E mora xhaketën që ma kish lënë si kujtim,
Ajo erën e babait prap e mbante,
Tashmë jam gjysëm burri i kthyer në shpinë,
Trishtimi krahërorin ma çante.

Në xhep të xhaketës im ate kish harruar,
Një letër palosur nxituar,
Në të ishin shkruar ca fjalë dashurish,
Për djalin e tij emigruar.

S'të heq kurrë nga mendja aspak lisi im,
As letrën në xhaketën ngjyrë gri,
Mallim është vërtetë mërgimi baba,
Më fal që nuk munda të vij.