Veq nje gje me nuk besoj,
asgje ne kete bot’,
dhe as nuk dua t’i kujtoj’,
gjera qe me kan’ ndodh,
diçka po m’braktis’,
se çka nuk po e kuptoj’,
ndjenj’ e rend e huaj,
gjer’sa po m’mundon.

Lermeni, se un’ 17 i kam,
lermeni, vetem 17 i kam.

Lutje pak, me thuaj je,
qe te ndihem sa me mir’,
dhe te lutem me ndihmo,
te kuptoj’ femij’rine,
kur kendoja dhe vrapoja,
duke qesh dhe duke qar’,
kujdo end’rra i besoja,
sa kam qen’ e marre.