Ajsbergu është një send i bardhë, ndoshta re e dendur që rri poshtë nën oqean,
ai rri ulur, përunjur gjithmonë, ashtu përkulur dhe fjalët të pakta e të rralla i ka,
e nuk është anije, as traget, nuk transporton njerëz, as mall, as ndjenja, as shpirt, as zemra,
se ajsbergu është e vërteta që fshihet, është vala që nuk ndihet, është sendi i zhytur, i pastër, papërlyer, bardhë si dëborë.