Ti dridhesh Shqipëri, në ditëlindjen tënde,
flamurin ta nxinë, e shqiponja kthen kokën mënjanë,
e kuqja t’u bë gjak i bijve të tu të pafajshëm, Shqipëri,
si mallkim i një vendi, me dhimbë kapluar në histori.

…Shqiponjat mund të dridhen, të plagosen, çoroditen,
kokën kur e plasin shkëmbit, në erëra të natyrës së egër.
e foletë i kanë ndër male, edhe të vegjlit ndër ta i kanë,
por fluturojnë në ajër, në liri, në qiellin e paanë.

Sytë e tu të çoroditur janë vaji për bijtë e humbur,
loti i tyre dergjet fushave e maleve të atdheut të copëtuar,
që ujit atdhedashurinë, në stuhi, të lidhura bashkë në rrënjë e në gjak,
se shqiponjat fluturojnë në ajër, në liri, në qiellin e paanë.