Ishte arsyeja qe pas cdo trishtimi, me sillte buzeqeshjen,
fjala e tij ishte urdher per mua.
Cdo gje ishte e bukur,
Mendimi i tij per mua ishte filozofi,
Dinte shume per jeten,
Une mesova nga Ai,
Kur e njoha isha rrebele dhe e padegjuar,
por ai ne nje tjeter me pati shnderruar.
Me mesoi te ndaja 2 hipoteza te ndryshme,
te miren nga e keqja & dhimbjen nga gezimi,
Mos te luaj si nje moshtare e imja,
por te rritem, te shoh boten si ai,
me syrin e tij te mesoj vuajtjen me dhimbjen,
ta ndjej gezimin me buzeqeshjen e tij,
te prek endrren me realitetin e tij,
te jem dikushi nga personalitetin e tij,
Ai me mesoi te isha kjo qe jam,
me rriti nga nje adoleshente rrebele,
me ktheu ne nje femer ideale,
Dhe sapo perfundoi se transformuari mua,
ai iku, u largua
nuk priti te shikonte rezultatin e asaj qe ndryshoi . . . .
mbase nuk me donte ashtu sic u shnderrovva,
ndoshta i mungonte ajo qe isha,
e pafajshme, e papjekur, thjesht e cmendura pas tij!
Do ta ruaj si kujtimin me te bukur,
do e mbaj ne te gjitha shkrimet e mia,
Ai m'i dha jete ndjenjes per frymezim,
Aty do te jetoje, ne cdo fjale, shkronje & krijim.
Si kujtimi me i bukur per mua,
gjithcka do ja dedikoj, sepse E DUA! ! !