Dikur ishim më ndryshe.
Nuk ndaheshim nga njera-tjetra.
Atëher nuk kishim kohë për vetmin.
Shëtisnim së bashku.
Luanim. Këndonim. Vallzonim .
Bërtisnim si të çmendura në mes të rrugës.
Flisnim. Qeshnim .
Edhe lotët i mbanim të dyja bashk.
Ishim gati të pandashme.
Rrinim me orë të tëra bashk.
Qeshnim si të çmendura me batutat
Që në të vërtet nuk kishin aspak kuptim.
Vraponim vërdall posht e lartë
Pa ndonjë arsyetim.
Edhe lodrat që kishim, i ndanim.
Ti bëheshe gjithmonë motra e madhe.
Kujdeseshe për mua.
Më kujtohet se si luanim.
Më kujtohen këngët që vet i shkruanim.
Më kujtohen netët kur rrinim pa gjum.
Më kujtohen të gjitha.
Por nuk e di nëse edhe ti i mban mend.
Nuk e di se a i kujton edhe ti..
Nuk e di ku gabuam.
Pse nuk jemi si më pare.
Pse nuk qëndrojm së bashku, si dikur.
Jam unë gabimi??
Apo edhe kësaj rradhe, ai mbetet jetim?
E kujtoj takimintonë të pare kur më the:
“Jam unë këtu për ty.
Për çfardo që të nevoitet
jam këtu me ty”
Eee, ku humbën kvto fjalë.
Ndërsa sot mbaj mend vetëm.
Ditën e fundit që u takuam.
Nuk kemi asëgjë nga njëra-tjetra.
Nuk dua të vazhdoj më shumë.
Nuk dua ta lëndoj veten time.
E di ti nuk ke ikur.
Por nuk je me mua.
Do pres.
Edhe pse kam krijuar shoqëri të re.
Ti ke vendin tend në zemrën time.
Dhe aty do mbetesh gjothmonë.
Nuk më intereson nëse nuk më do.
Por mos harro se dikur,
Ishim të pandashme.
Ndërsa sot .
Kemi një lum që na ndan në mes.