Dikur ishte shkemb
me koken lart ne qiell,
me kurmin kalitur
ne shi e ne diell,
rrebeshet nuk e tundenin,
i kishte rrenjet thelle,
fusha perball tia
dukej balte e mjere.

Por vjen koha e coptohet
edhe shkembi kryelarte;
mure te thikta, kulla t'forta
u ndertuan me gur't e tij
per te mbrojtur brenda tyre
te njerezise armiqesi.

Por dhe muret mal te larta
erdh nje kohe e u rrenuan
dhe fortesat ngritur majash
ne germadha perfunduan;
nuk permbahej dot furia
rrenimtare e merise,
trasheguar neper breza
e njeriut per njerine.

Dhe nga gjithe ajo mase guresh
q'u coptuan nga shkembi larte
vetem dy rrasa prej tyre
ne te urtesh duar rane.

Njeren nje skulptor e mori
dhe skaliti permbi te
nje trup burri shtat larte
e muskuj te forte,
por pa koke;
ne vend te kokes,
permbi supe
perkrenare bosh i vuri,
dhe gedhendi aty poshte:
"Krenari nuk don te thote
te keshe vetem muskuj t'forte,
vete fjala krenari
ka te beje me shum me koke"

Tjetren nje varrtar e mori
dhe e vuri mallengjyeshem
permbi varr te nje deshmori,
dhe gedhendi permbi te:
"Ndonse veshur ne lavdi,
e n'kurora i rrethuar,
ndonse me goxha nderime
ndene dhe te kan mbuluar,
perseri, o i mjere njeri,
deshmi e urrejtjes je,
e urrejtjes c'njerezore
nga e cila u flijove,
dhe serish mbi toke e le"