Kur me the je marsi plot me gonxhe
dimer paske qene
kane ardhur ngrica edhe bryme
lulet krejt kane rene.

Kur nga nate e gjate u ndame
plot me endra qe trishtojne
dhe ne prag te dites
befas pame

Pse me the je marsi plot me gonxhe
ti vec dimer dimeron
pse me prure akull qe ndricon
por qe dot s'jeton.

Dita tjeter krejt u shfaq
enderr s'ishte jo
mesa duket endrra paska mbetur
ne nje tjeter bote.

Neper gjume a enderr valle
me ke joshur ti
por une driten, zjarrin erresires
ja kam ndez' ne sy.

E vertete je ti jete
ti je zgjim, je kalterim
e vertete, nuk je gjume pa jete
po krah per fluturim.

Ne kete kohe do te vdes
lot jo jo s'do te kete
me beso
jam zjarri qe i shkrin.