Kam nënloken n'mes t'New Yorkit,
n'rrokaqiell n'tetëdhjetin kat,
po më thotë t'i shtyj karrocën,
të dal n'ballkon t'flladitem pak.

Tetëdhjetë kate kjo ngrehinë,
tetëdhjetë vjet unë sot i bana,
sa kam mall per Shqiprinë,
për ninullën nina nana.

M'thuj o bir nga bjen Shqipria,
se në zemër kam nji peng,
atje janë ëndrrat e mia,
atje është nji plagë që m'dhemb.

M'thuj o bir nga bjen Shqipria,
ma do zemra shqip kët' fjalë,
atje janë ëndrrat e mia,
atje është nji zjarr që m'kallë.

Shpesh në ëndërr m'bje ndërmend,
herë në gjumë herë kur jam zgjuar.
Ku jam lindur n'trollin tem,
ku jam rritë e nusëruar.

N'sytë e saj si rrezja e diellit,
shfaqet pamja e katundit,
në ballkon të rrokaqiellit,
ajo l'shon frymën e fundit.

M'thuj o bir nga bjen Shqipria,
se ne zemer kam nji peng,
atje jane ëndrrat e mia,
atje është nji plagë që m'dhemb.

Do t'i them nga bjen Shqipria,
nipit do t'ja bëjë me dorë,
atje janë këngët e mia,
atje është qielli arbror.