Tema: Poezi Për Vetminë
Pantoflat E Vetmisë
Spektakli për sonte mbaroi
dhe sipari u ul me mundim,
aktorët: miqtë e mikeshat
u kthyen në shtëpi.
Salla u zhyt në gjysmëhije,
ikën të fundit spektatorë.
Teatri antik i hipokrizisë
vazhdoi të luhet edhe sot.
U bë vonë, duhet të shkoj
në strehëzën e qetësisë.
Poshtë divanit më presin
pantoflat e vetmisë.
Nga libri “Në borxh me dashurinë”, 2018.
- Poezi nga Irma Kurti
{{ risposta }}
Mesatarja: {{ nStars }} / Votuan: {{ nVotes }}
Më shumë nga Irma Kurti
Komente 0