Nuk më duhen gjë bukuri njerëzore,
femra që i do syri, mendja e shpirti
poezia nuk është art
nëse nuk shkruhet më thellë
se fundi i fuqisë

si t’i them vetvetes poet
nuk kam mundësi ta mas zhgjëndrrën
me ca ëndërrime
qoftë edhe më të bukurat soje
sikur këto fjalë që presin të shkruhen
kështu idetë rrjedhin, si rrjedh
jeta

me fjalë të zgjedhura, si të pashkruara
më pare,
mendimi rritet sa heshtja
kuptimësohen ngjarjet, ky shkrim
për ty
për vargun tim
për qasjen tënde të re

ç’pamje të bukura Liqeni i Comos
maja atje lartë përbri,
dielli lëshoi rrezet mbi ne, të mos
shohim njëri-tjetrin përmes
xhamit të terasës
dhe s’pashë gjë tjetër
e nisa të shkruaj
lirikë

lere tani shikimin tënd pushtues
lere edhe shkrimin më,
Unë shkrova në shpirtin tim
një ngjarje
që çdo kush do ta kishte lakmi
më tha,
dhe u nisëm tatëpjetë diku
ku Akoma nuk kemi mbërri

nuk ia mbylla bisedës derën,
që ajo të futet brenda e lash
dhe fjala m’u bë, fjali e frazë
se s’kam ku të shkoj më tha,
prandaj
shkrimi ka rrënjët kaç thellë
e nuk ç’thuhen lehtë.
koha kohës i prinë,
ndodhi e saj isha
teksa nga kjo gjë u bë poezi.