Më bëhet se po kthehem
prej vendeve të largëta, rrugëve të gjata
mbase prej këngëve lirike, prej miteve
në realitet

prej kohërave të lashta
po ku po shkoj, se
vendi i ngushtë, nuk e zë
gjithë at të shkuar
gjithë at rrugëtim kohërash

sa herë nisem të vij, vjen këtu
madhështia e jetesës, s’ma zë vogëlsinë e veprimit
herë më tepron esenca
herë nuk më mjafton periferia

në lagjen e përjetimeve
e mundshmja dhe e pamundshmja banojnë
bashkë
të miat, tuat kohë, të askujt
nuk janë kujtimet
që shkojnë e bëhen harrim i egër

krejt
më duket sikur po flas me heshtjen
apo, po hesht me fjalën

kur nata bie mbi pritje,
më shfaqet ëndrra ngjyrë purpurt,
e këto ëndrra janë shenjë e mirë
thonë :
kumti ka me pas kuptim sivjet

Sipas poleve veri-jug,
lindje-perëndim
orientohen ardhjet
rrugëtimit tim në ketë tekst, poezi,
kthjellohet dukshmëria e të kuptuarit
dhe nis praktimin teoria
në ritet e besimit në kohë
këtij besimi i përkas Unë
por m’u desh ta lë vetën në gjysmë
të udhës
të vij deri këtu.