Kokëulur delet
në nj rresht të gjatë.
Ecnin si me nge
në një monopat.

Diku në një pllajë
panë jeshillëk.
Tha njëra; “Në majë
do vemi dhe fët.

Dhe shkonin vargan,
por pakëz me zor.
Ai monopat
ishte krejt zhavorr.

Zhvorri rrëshqiste.
Vendi ish rrëpirë.
Kur një dele shkiste,
Merrte rrokppinë.

Në krye qe dashi.
Hajde, ç’dash përçor!
Osh hiqte ngtati
një goxha këmborë.

Këmbora dhe brirët
qenë lezeti ì rij.
Vetë qe ì mpirë.
Nuk qe kushedi…

Mandej buzë një honi,
pa vajt tek livadhi,
këmbët seç iu morën
Kryedash qyqarit.

Këmbora e madhe
ì varej nëpër këmbë.
Rrapa-dap përplasej
honit duke rënë.

Veç delet e urta,
panë gjë a s’panë;
(Gat gjithë tufa)
drejt hmnerës ranë…

Tha derri: “Bubu!
Ç’janë këto qorre?
Turre kuturu
prapa një këmbore.