Ja po zhytet dielli,
perendim,
syt’ e mi jane verbuar,
nga drit’ e tij.

Dashuria e nje rreze,
çdo mengjes,
hap dritaren e zemres,
pastaj nje shpres’.

Rri nen diell,
e s’e dalloj,
i verbuar prej tij,
kur afrohet,
jo s’e degjoj,
“trok”-un e saj.

Per çdo nat’, i marrosur,
bie ne shtrat,
dashuria me beri, robin e saj.

Ajo vjen si nje rreze,
çdo mengjes,
hap dritaren e zemres,
pastaj nje shpres’.

Ndjenjen time, jo s’e kuptoj,
me rremben per çdo çast,
dashuria dhe dielli njesoj,
te verbon.

Si nje komet,
bashk me diellin,
me djeg,
syrin e saj.
Ne shpirtin tim,
zjarr i ndezur,
ajo esht’ gjithmon.
Se ne çdo çast,
kam un’ zemren e saj,
dashurin’.
E di qe verbohem prej saj,
t’dashur syt’ e mi.

Per çdo nat’, i marrosur,
bie ne shtrat,
dashuria me beri, robin e saj.

Ajo vjen si nje rreze,
çdo mengjes,
hap dritaren e zemres,
pastaj nje shpres’.

Si nje komet,
bashk me diellin,
me djeg,
syrin e saj.
Ne shpirtin tim,
zjarr i ndezur,
ajo esht’ gjithmon.
Se ne çdo çast,
kam un’ zemren e saj,
dashurin’.
E di qe verbohem prej saj,
t’dashur syt’ e mi.