Kur i hodha disa kujtime,
nuk mendova dot dy here,
ishin fjalët e asaj gruaje,
cilët më jepnin forc për t'vazhduar më tej.
Ikën koha dal ngadal, mal i shkret dhe i thatë,
pendohesh dhe s'fal,
ku do shkosh me kët mendje ti i mjeri dënim,
n'mos harrofsh e n'mos mendofsh,
fjalët e tjerve s'paku i dëgjosh.
Mallkimi është lulja e zes
që njerzëve të tu dashur mund t'ju dhurosh,
t'kalojn kohet e rrënimit,
do të vin ato të rregullimit,
n'mos shkoft kjo e n'mos t'ardht ajo
dënimin duhet ta durosh
e n'mos mundsh ta përballosh,
drejt vdekjes së perjetshme do duhet të udhëtosh,
n'mos e dashtshë këtë udhëtim kërko nga dikush ndihmë,
n'mos t'ndihmoft njerëzija di t'ndihmoj Perendija.