Edhe pse jam larg në Londër,
dritaren e dhomës së gjumit e mbaj hapur,
jo vetëm për të ndjerë freskinë e gushtit,
më shumë për të dëgjuar zhurmën e valëve,
pëshpëritjen tënde të shpirtit
penën që rrëshket mbi dallgë
ison e fjetur bunacë.
Sepse e njoh këngën tënde
është përzgjedhur në armatën e madhe të kulturave
pranë jetës, pranë puthjeve, pranë dashurive
herë ndjen frymën e shpirtrave të lodhur,
herë frymën tënde të jodëzuar,
Jon, a e dëgjon?
Deri këtu në Londër ndjehet isoja jote,
lindin bashkë me të poezitë e reja.
Je përzgjedhur nga të gjithë
e duhet t’ua kthesh me shpirt,
natë e ditë në vrullin tënd si Leukotea.
Mund të biesh në bunacë
e trupi yt mund të të dhëmbi
po në shënimet e mia duhet të flesh mbi fjalë,
ashtu i madhërishëm përsëri,
a të kujtohet kur lanim lotët bashkë?
A e dëgjon?
Këtu zëri yt vjen i radhë
është isoja jote në këtë guackë
është kënga që erdhi nga dashuria e pastër e Afërditës
duhet ta dish
se një Deti i vjen vdekja
kur i bie në trup e në zë urrejtja
kur i shuhet isoja.
Edhe pse jam larg në Londër,
e ndjej pulsin tënd ku përlotet planeti
një atribut i njohur i perëndeshës së këngës
një shpërthim nga de(r)ti.
Pak fjalë desha të ti them.
Në këtë kohë secili duhet ta dijë çmimin tënd
e ta thotë me gojë, me fakte apo me penë.