Koha arratiset, me te po iken dhe ti
me brengat e jetes me le ne vetmi
dikur per ne te dy, mendoja ishte shkruar
te jemi gjithnje prane, gjitmone te dashuruar

por fati ka kthesa, calon historia
lumturia pengohet, rrezohet dashuria
ne zemer peson demtim, ne shpirt e vrar
me ndjenja te coptuar, asgje te kristalt

malli perben per ne, termin gjithesi
te vuash pa mua, te vuaj pa ty
me thuaj te lutem, a ekziston fjala Zot
kur syte e tane si sheh, te mbytur ne lot

pa ty mohimi gjithckaje, fillon e merr jete
dhimbjes i hap porten, nis e perkedhel
mesohem me te, sikur te ishte drit
e embel, hyjnore qe me vite e kam prit

yjet marrin domethenie, si zjarr nga ferri
behem ushtar i djallit, njesoj si Luiciferi
dhe Dantja nga une, udhetimin e rimerr
te shikoje shtate rrathet, mir se vjen ne ferr

degjuam, lexuam te jetonim ne harmoni
mekati me i madh, mban emrin fatkeqsi
aty ku e lame, aty bota ndalon
lumturia shuhet, nje here e pergjitmone

te detyruar te jetojme, ne kete bote mizore
ndarja eshte e dhimbshme, aspak njerezore
hedh hapin ne drite, perfundon ne terr
Djalli me uron: Mire se erdhe ne ferr