Shkronjë pas shkronje, vargje e fjalë.
Valëzojnë, njëra pranë tjetrës.
Për kohë te re, a te shkume?
Pa përtese i hidhem letrës!

(për natyrën shqiptare)
Ja se q 'thotë kjo penda ime:
Qe s'frymëzon, e mbush me gëzime!
Si dikur "fyelli i Naimit.
Qe zëronte si bilbili.
Ai na gëzoi, një botë shqiptarë!
Ah sa shumë! Na banë krenar!
Tujë këndua fushat e mrizet,
T 'bane me u hedh e me I “puq” lisat.

(Për trimëri)
Pa dëgjo, se çka "s'thotë penda".
Për trimëri e për "legjenda".
Thotë aq shumë sa s'të zë mendja!
Fjalë e vargje, janë aq shumë?
"Një "det "ngjyrë, e shtrinë në lumë.
Ikë tujë rrjedhë, kurrë pa u ndalë
Deri në dete valë me valë.
(për shoqëri)
Flet për halle ne ketë botë.
Seç me lanë, rrëkajë në lot!
Me te flasë me kërshëri!
“Për te "zezat" në shoqëri!
Ku është mbush me halle gji.
Janë mbet” shkret “në prapavijë!

(për atdhe)
Për atdheun kur bie fjala,
seç tërbohem porsi vala.
Mund te shkruaj hiq pa ndalë.
"njëmijë vjet, ma të ëmblat fjalë".
Se kam mall këtu n 'kurbet.
Thua se jam qe «njëmijë vjet»!

(për dashuri-gëzim)
Dorë moj, "qofsh e uruar".
Për këto vite qe ke shkruar!
Për çdo shkronjë, me ledhaton.
Sa «shkëndija reflekton»!
E kur shkruaj me dashuri.
"Shkrihem tretëm si qiri"!
Për te "madhen SHQIPÊRI!