Ne fshatin malor
ishte nje poet,
qe fati e deshi
te jete analfabet!
Kishte hall ai
kenget si ti shkruante,
kishte hall ai
kenget si ti ruante.
Se koha e ashper
rridhte neper male
e mbi vlera gerryente
si ndryshku n’metale.
Sec i polli mendja,
beri nje cifteli,
me te i kendoi
gjithe kenget e tij.
Dhe hapen fjalet,
prej goje ne vesh,
dhe u ruajten kenget
prej brezi ne brez!
Nje dite erdhen nipat
me lapsa e fletore,
poetit te maleeve
i ngriten permendore.