Ka dashuri të mira, të bukura, që ecin mrekullisht
Që nuk duan t’ia dinë për atë se kë kanë rrotull as fare,
Po janë lozonjare të tilla dashuriçka, për moshën e artë
E më pëlqejnë ata ku ka besnikëri e dashuri triumfon në mënyrë të fisshme.

Por ka edhe nga ata ndjenja, që strumbullar bëhen në bark
E mendon se botë e tërë shkon me këmbën e shkletë në arrnitë e fshatrave pa qytet,
Janë dashuri që nisin me bardhësi, ku flet fort shpirti, zemra e malli
Por në fatin e vet ashtu përfundojnë keqas, në mënyrë të frikshme.

E Helena e Trojës është dëshmia, e bukurisë që magjishëm vret
Që “Iliadën” e madhe e bëri tokë të djallëzisë që prodhon ndjenjë e dashurisë,
E Homeri gjallë të kishte qenë, a do të tutej prej dashurisë?
A do të fitonte racionalitet i kohës së marrë, i damarit që gëlon gjak deri në varr?

Po kohët le të rrokullisen, vitet le të rrjedhin, varkat do të shkojnë
Dyrrahu i lashtë, Amantia, Apoloni a Romë do të sjellin aromë të çeltësisë,
E do të ndeshen në fushë-betejë qytetet, jo kundër njëra- tjetrës, por në fuqi
Se cilin syresh, ç’lashtësi, ç’madhështi, dashuria kishte për ta kall’.