Rrugë e madhe më shfaqet përpara sysh
Ka errësirë, ka zezonjë të kohës së pasigurisë,
Në çast sytë më qorrohen, shoh keqas, veç andrralla
Lot, mall, dëshirë, ujëra të ndotura, yndyrna.

Veç tre poça e ndezin rrugën e madhe që nuk pëpëtin
Që shohin njëra – tjetrën me frikë, me presion, kërcënim,
E do doja që mos jem njeri, flutur le të bëhesha,
Dhe fill e në njërin prozhektor të shkoja, e le të digjesha, në harmoni, në ngjyra.