Në Meksikën e largët, mijëra kilometra larg që këtu,
bie një tërmet i fuqishëm, viktima ka, mortje po, gërmadha, vdekje, varre,
sikundër shpirta të tërë, kaq shumë larg që andej, prapë e ndjen atë aromë,
e ngjashme është, por tjetër vaj ka, është përhumbja e kujtesës, gishtërinjtë e gjatë deri në pakufi.

Një akull i shtrembër u shkëput prej tërmetit, si zemër e ftohtë në gotë të çajit,
u ngul thellë në ndjesitë njerëzore, mizorisht, vrasësisht, si hënë e bardhë në natë të errët,
një vdekje rinore ishte kjo, në një natë të bardhë, më të bardhat se ditët e agimit,
në ringjalljen e Krishtit shpresë për fiziken nuk ka, trupi humb, Golgota mbetet, si relike e një kohe që nuk është më.