Mure, ftohtë kam, njeri jo s’ka njeri në marrëzi,
Shekulli i gijotinës fizike mundet jo, por mendore po e po,
Gijotinë! Melodi e shekullit të ri, njëzet e një, poezi e dehur me raki, shampanjë në vaskë të madhe, festë, mbreti që gëzon ciu ciu, se thikën pranë vetes nuk e ka, palo-mbret!

Gijotinë! Mort i shpirtit të turbulluar, kontakte olimpike.
Ti Promete i vogël dhe të flasësh kot e ke, Zeusi jam, në dorë të fuqishme të kam, të vras e të pres si të dua me ty bëj. Thikë e shpatë mbi shpirt-trup.

Mbreti ku është më thoni, ku iku?
Përgjigje s’ka, heshtje, qetësi varri. Prifti, palo prift vjen e lutet sa njerëzor në fillime, por se më tej si ushtar në garnizore sillet, me inventor thua se janë njerëzit mallra fabrike.
Unë klient i tij që pashpirtshpërisht më trajton, më bën lodër, vegël, krejt pa shpirt, si pa të keq, më pyet, fill pa pikë emocioni.
Do të vritesh apo punë të detyruar ke? Diellin do ta shohësh më? Prift palo prift!

Vjen xhandari hallexhi, të pyet ironikisht nesër kur mos jesh, ç’do të vije për llotari? Se specialist më di kur vendi nuk është.
Mua që shpirti vurg më shkon, trishtimi zien si zift mbi një tarracë në shtëpi të braktisur në Sahara, që nesër diellin s’do ta shoh
Dhe shoh sheshin, aty turmë e madhe gjithë këta njerëz, histeri a histori?
As që dua t’ia di. Një xhandar, një hap përpara, vjen agimi, jo diell më nuk ka,
Aty te çizmet e xhandarit kapuçët në kokë, Zeus lart qesh por kush s’e sheh.
Një personazh i Hugosë për një hop më vjen ndërmend, sa kjo ende ka puls e punon.
Trullosesh, përul kokën, mbështetësh ngadalë në teh, në sahat të qytetit
Se ç’troket ora 3.