Ditë e netë, i vetëm në vetmi,
Përmes dhimbjesh mbushur lot.
Zemër e mundur, pa fuqi,
Zvarrë terhiqet, por me kot...

Veshtrimi yt i përhumbur,
Në hapësirën gri të horizontit,
Një tjetër enderr, ashtu e zhdukur,
Endur në udhet e ''kot se kotit''...

Sytë e zhubrosur si letër e vjeter,
Të ngrire si statuje hedhur n'argjend,
Kërkojnë të gjejnë një jetë tjetër,
Kërkojnë të prehen në tjetër vënd...

I lodhur nga hipokrizia,
Shpirti i pastër s’mban llumbësirë,
I harruar nga njerëzia,
Të ''ikësh'' do me deshirë!