Një bletë krahëlehtë
tek shkonte fluturim,
aty në pyll të blertë,
u ndal te një burim.

Me mjaltë ishte ngarkuar,
e lodhur ish sa s'ka.
Papritur, pakuptuar
rrëshqiti edhe ra.

Iu njomën të dy krahët,
më kot po përpëlitet,
bobo, sa keq, po mbytet!

Pëllumbi borë i bardhë
kreh pendët mirë e mirë
dhe mbi burim ka ardhë,
të shihet në pasqyrë.

Pasqyra e burimit
ç'ka sot që s'është e qetë?
Aty diçka lëviz,
aty po vdes një bletë.

Pëllumbi te një lule
na shkoi me nxitim,
dhe mori një petale,
e hodhi në burim.

E hodhi pranë bletës
dhe bleta pak nga pak,
u ngjit përmbi petale
tamam si mbi një varkë.

E pylli tundi gjethet
e gjethet bënë erë.
Kjo era shtyn petalen
e tej në breg e nxjerr.

E dielli lëshon rreze,
e rrezet ngrohtësi,
e bletës të dy krahët
iu terën përsëri.

E zu, zu, zu, kjo bleta
u ngrit e fluturoi.
Dhe pyllin e pyeti:
- Kush vallë më shpëtoi?

E pylli iu përgjigj:
- Ty të shpëtoi pëllumbi.
Kjo bleta e kërkoi,
po nuk e pa gjëkundi.

Ja në koshere hyri
dhe pa pushuar fare
me mjaltë nga më i miri
mbush dy lëvozhga arre.

Eh, mjaltë si ky mjaltë
kurrkund nuk mund të gjesh;
kjo bleta do t'ja çojë
pëllumbit si peshqesh.

Nga pesha djersët vu,
po flladi e flladit,
sa mbërriti te burimi,
bobo, ç'i panë sytë!

Aty na paskësh mbërritur
më parë një gjuetar
dhe çiften kishte ngritur,
pëllumbin për të vrarë.

Në çast kjo krahëleta
gjithë mjaltin e lëshoi
dhe në kapak të syrit
gjahtarin e thumboi.

Ai bërtiti "U, u, u!"
e çiftja bëri bam,
e saçmat kuturu
s'u panë se nga vanë...

Pëllumbi hapi krahët
e tutje fluturoi,
e pyllin e pyeti:
- Kush vallë më shpëtoi?

- Ajo që pak më parë
ti i shpëtove jetën...

Pëllumbi e kërkoi,
po nuk e gjeti bletën.