Një të diel në mëngjes,
lan Albana sytë e zes.
Lidh shaminë, vë një futa,
ngjan tamam si një mama.

Si një flutur punët njis,
bën pastrimin e shtëpisë.
Lan e fshin e fshin e shkund,
s'lë një pluhur asgjëkund...

Hyn dhe Beni me nxitim,
me këpucë mbi qilim.
Vjen e shkon e shkon e vjen,
kërkon topin, por se gjen.

I thotë motra: - Kij kujdes,
eja merr dhe ti një fshesë.
Qeshi Beni ha, ha, ha,
nuk më sheh, unë jam baba!...