Puliste sytë. Çast që s’përtëritesh
më shfaqesh shpesh ti para sysh, pareshtur,
aty ngadalë, aty i vetëtimshëm,
aty me vrull, aty i zbehtë, i heshtur.

Kaluan orë... gënjehet vetja vallë?
Një grimë lumturi, të lumturon?
Një grimë gazi a i bën dot ballë
zemrës që rreh si deti kur dallgon?

Se zemra e saj rrihte pranë meje,
te zemra ime ngjitur pranë e pranë,
në flokë kishte ca petale yjesh,
në buzë i kish mbirë tulipan.

Si mund t’ia thosha atë natë ç’ndieja,
si mund t’ia prisja gazin m’u në mes?
A i këputet teli mandolinës,
kur duam ta dëgjojmë gjer në mëngjes?

Ndaj atë çast statujë e gurtë isha,
kur ajo shkundi flokët porsi ré
me tërsëllim ranë yjet e magjishëm,
një tulipan i brishtë ra përdhé.

M’u duk ajo sikur të ishte qiell
por dhe lëndinë m’u duk ajo të ish,
mund të rrëzonte hënë, yje, diell,
dhe mund t’i ngrinte lart ato sërish...