Le të sulemi nën flamurin e kuq në flakë të luftës, që të na drithërohet trupi nga dehja e barutit, që të na ndizet shpirti nga zjarri i shenjtë i lirisë dhe le të vdesirn duke thirrur: “Rroftë Shqipëria“.

Flamuri kombtar nuk ka ç'ka ban nder ne, po kje se dashtni nuk kem' për Atdhe!

Gëzohu! Gëzohu! O Gen, Arbërie! Ndizu! Flakërou për flamur Lirie. Hajdeni t’ia themi... Rroftë Pavarësia!.. Ismail Bej Vlora, BABËKOMBËSIA!

Ah, moj Shqipja ime e madhe... dikur Europa plakë të përzë me gurë… Qysh në zanafillë ajo e uruar Kockë të ka në grykë, se je gjë e çmuar.

Përmbi sfondin e kuq u ul shqiponja dhe flamuri valëvitet mbi ne. Kuq e zi i veshim ditët tona, himne ngrejmë përmbi Atdhe.

Atdhetarët kur lëshojn lot, në dorë flamurin se mbajnë dot. Ulen në gjunjë puthin tokën, për Atdhe japin kokën.

Gjuha jonë embël tingllon, si komb jemi shtat miljon. Jemi treshe e pa ndarë, Shqipëri Flamur Shqipëtar.

Kemi fusha male det, kemi Atdhe pa asnjë të met. Kemi tradita me shumë nurë, kemi Shqipën në flamur.

E shihni këtë flamur? Enë që s'u shpua kurrë... Pikë, vrushkull, rrëke, vilar... Thadroi gjakun shqiptar.

{{ quote.lyrics }}