Rrethuar riprodhimesh abstraksioniste
pres të vijnë ca vizitorë të zymtë
sa për të larguar mallin për njerëzit
sa për të gërgitur kalkun e kësaj mbushullikohe.
Pse nuk skicoj, ashtu kot, edhe ca njolla arratie?
Po kush do t’më presë në përjashtën e papërzemërt?
Duke shkarravitur muret për të 3652-tën herë
s = v • t
duke përgjuar hapat e qelisë sime
hapa para dhe prapa
pres të vijë gardiania mizore (si çdo ditë)
me atë uniformën e saj regëtitëse
pres t’më tregojë hekurat e dritares së hekurt
dhe arratisjen time (sa kam pritur!)
të gllabëruar çuditërisht
prej trekëndëshit të saj të zjarrtë.