Një fjalë na la i pari: Budallait i hap rrugë gomari!

Njeriu manjak, si qeni allcak. Gjithë ditën lehin e s'behen merak!

Njeriu eshte si kometa, tërhiqet nga e vërteta.

Zoti krijoi njerinë? Apo njeriu krijoi perendinë?

Zgjuarsia njeriun e bën madhështor, siç bën lartësia malin Tomorr!

Zemra valë prushi, lotët kokrra rrushi. Mirësia e përligjur largon bimën e fëlliqur!

Zemrimi dhe zhgënjimi thyejnë zemrën e një trimi!

Vuajta, fundi i një humnere. Gëzimi, çelja e një dere!

Uji lag fytin, edukimi ngul vyrtytin!

Të keqes i dil acik, vetëm shpirti heroik!

Tani plak, dje i ri. Jetova për të qënë i ri!

-Ti lodhesh se fle në dyshek, unë i etur shkoi në bibliotekë!

Të përqeshësh shokun, je budalla, se nesër me ty do bëj Ha ha ha!

Të ndajë pasurinë i takon babait, që të mos i versulet vëlla vëllait!

Të ligun luftoje si trim, shokun ruaje. Prej tij s'ke shqetësim!

Të falësh hajdutin, shumë gabon, se vjedhjen ai kurrë s'e harron!

-Të falenderoj o mik, të vlersoj si ciflik. Se këto janë fjalë të urta, me lehtësi ngjis shkallët e ngurta!

Tek të diturit koka bije në dhe. Qielli me dritë tek yjet e ngre. Të mirin vlerat e kanë pushtuar. Të ligun të mirat e kanë gëzuar!

Të katër gjymtyrët m'i shkul. Veç në zemër mos mu ngul!

Shpirti i ngrohtë, syri pa lot, dhurata më e bukur në botë!