Asgjë nuk dija, po si ta dija vallë,
kur çasti ngjiste një varke në stuhi.
Ndaj brigjet e lumit atje përballë,
me ylber i lidha, që t’më vije ti.

Asgjë nuk besoja, vështirë besoj,
kujtimet tona kishin kaq enigma.
Po edhe kur bëja ty të të harroj,
natën në makth m’a kthen errësira.

Se bëra dot urën, sado që u lodha,
e qetësoja veten tek qante pa zë.
Shtigjeve ku eca kurrë se kuptova
se malli që ikën nuk kthehet më.