Të mos kishe ardhur ti në këtë botë
Dhe unë do isha numëror i tepërt.
Pemë e tharë ku s’ulet asnjë zog...
Ishull kripe që nuk e njeh jetën.

Të mos ishe ti, unë s’do isha as i vdekur
Se fati na lindi për t’u dashuruar.
Të mos ishe ti dhe unë s’do isha, patjetër
Pa ty dhe koha do ishte e munguar.

Të mos jesh ti dhe unë s’ka si të jem,
Edhe po të jem do jetoj si gur i pajetë,
Por ja që ti je si kështjellë mbi erë
Siç është në qiell dielli i vërtetë.

Si mund të jem unë pa qenë edhe ti,
Si mund të frymoj pa frymën tënde!
Në këtë botë s’mund të ketë dashuri
Pa lundruar në detet e një ëndrre.

Të mos jesh ti, edhe unë, patjetër
Do ishim gurë në ortekun e fajsisë;
Apo dhe vetëm dy emër pa emër
Në shkretëtirën e pamatë të marrëzisë.