shkrepa e ai ra me gjysmën e kokës në ajër
s`e tha dot asnjë fjalë as më fal as më vrit
ende s` hiqte dorë nga vetëshenjtëria qiellore
i uritur me sy të zgurdulluar në ëndërr

vdekja e tërhiqte për kapistër të vjetër
herë i dehur herë tjetër në gjunjë para hijes
priste t`i pik në ballë drita e trilluar

mbylla sytë shkrepa për çupën për gruan
për nderin e kullës për veten për atDheun
tash ja ose më fal zot ose më vrit

shkrepa e secila udhë më kthente në vete
te ky rrap te kjo kullë lart te mjegullat
te mitet e përhershme e plagët e elez alisë
te ky gur me mjekër në të cilin prekja agonin
për të qarë e për të kujtuar mollën e kuqe

rrjedhë që nuk ndalet asnjëherë në shpirt