Më mban të mbyllur në veten time
Si një I humbur larg dashurisë
Por që lëndon të gjithë të tjerët
Me ndjenjën e kënaqësisë

As koha se ndal dhimbjen time
Brenda shpirtit që trretet dhe që shuhet
Kërkoj shpëtimin e pamundshëm por
Është e kotë se qdo gjë largë po humbet

Shumë njerëz vetem emrin ta dëgjojnë
Dhe krejt vuajtjet I përmbyllin me një fjalë
Vetem ata që terrin tend e provojnë
Zvarriten dhe kërkojnë të ëmblen vdekje

Dua të vdes si njeri I vërtetë
Sdua të jem mallkimi I njerëzve tjerë

Po kërkoj një puthje Por buzët më janë tharë
Mundohem të qaj por lotë në sy nuk kam
Jam i etur per hakmarrje por shpirtin nuk e kam të zi
E gjithë kjo ndodhi per nje natë kënaqësi
Vetem vuajtja dhe tmerri Brenda vetes sime
Më kanë mbetur nga jeta dhe asgjë tjetër s’kam

Asgjë më nuk kam
Asjgë
Asgjë
Unë nuk mundem më të jem
Unë nuk mundem më të jem
Jo nuk mundem më të jem
Ashtu siq kam qenë

Krejt kjo asht nje rrug pa kthim
Krejt kjo asht nje rrug pa kthim
asht nje rrug pa kthim

Dua të vdes si njeri I vërtetë
Sdua të jem mallkimi I njerëzve tjerë