Në vendin tim ka dymijë vjet
Që vazhdojmë Luftën,
Për të pushuar Luftën
Me Luftë,
Kur na e vonojnë të tjerët e shpikim vetë
E gatuajmë si bukë.

Në tokën time teatër tragjedish,
Të gjithë janë njëkohësisht
Dramaturgë dhe aktorë.
Shikues nuk ka, nuk ka suflerë,
Nuk ka regjisorë.

Në dheun tim ka dymijë vjet
Që edhe korbat po bëhen të bardhë,
U thinjën, u zbardhën dhe korbat e gjorë
Prej tmerrit
Prej çfarë?!

Në dheun tim të varfër sa vdekja
Lulëzon përditë
Industria e varreve.
Dhe gratë gjithmonë veç shtatzëna
Për lëndë të parë të hakmarrjeve.

Në truallin tim të moçëm sa ajri
Kemi njëzet shekuj
Që kërkojmë Shtëpinë e Fatit.
Dhe ndoshta kjo na bëri të hidhur
Sa gusha e gjarpërit.

Megjithatë në vendin tim
Ku s’ka suflerë dhe spektatorë,
Ka nje vend të perëndishëm
Ka një Mekë
Që quhet Vlorë…