Agonia e fshehtë
kohën vret me zare të fildishta
e me fije shpresash të brishta…
Symbyllur ul grilën e mbrëmjes…
Botën lë jashtë…

Radhojnë ndjesitë nën dritën e hënës…
Udhëtojnë sinopseve me sekuenca të trishta,
statujave
me buzëqeshje mermeri…
dhe pak oshëtimë deti brenda!