>
LETERSISHQIP

Në Tri Kohë

Nganjëherë,
përhumbej hapësirave
rrokullisur plasaritjeve të së shkuarës,
çelur stisjeve të stinëve të thata,
udhëkryqeve, ku çdo kah qarkullimi është i errët,
e nganjëherë,
në tablonë e së ardhmes,
ku shkëlqimi i roztë në pëlhurë mezi shquhej,
penguar grisë së reve...

Në mes qëndronte jeta,
ajo e vërteta...

Çapitet ajo pa zë ndjesive,
agut gjymtyrët ende pa shpirë,
drita këmbën sapo vënë në shteg,
mëngjeseve, ku trëndafili i vesuar shkëlqente,
e vështrimi i tij të mbetej mbi lëkurë,
rrezes që ngroh skajet më të fshehta të së tashmes,
ku lumturia flet përmes puhisë së erës,
e gjithçka përreth bëhet më e bukur.