Përqafimi, mbështjellur në krahë hëne
endur qiejve
gjer në mëngjesin e vonë
mbërriti mes vezullimeve,
ngulme shpuese nëpër dritare,
e mantelin e mallit shtrinte tejendanë

Prehur, prehërit të agimit,
ku drita galopon ditën e re
e dielli kryet nxjerr prej kreshte,
për të udhëtuar luadheve të largëta,
botës së ngrohë,
e Asaj që qiejt me ylberë ngjyen,
kredhur heshtjes së një nate të ftohtë…,
buzëqeshjen përsëri t’ia shihte.