E fundit frymë braktisi lisin me rrënjë të thella,
u thye papritur,
tërsëllima u ndje si një krismë e vetme,
udhëtoi oshëtima me shpejtësi marramendëse
kodrave e monopateve,
për të mbërritur në kujën e saj të thershme,
që atë mëngjes s’e kishte puthur,
as lamtumirë si kishte thënë,
e mbrëmjeve peng i trishtimit,
kujtimeve do vazhdonte të strukej,
mbështjellë në të tijët krahë…
përgjithmonë…