Sytë më lotojnë dhe drita është shuar,
Dua që të vdes, por zemra më rri zgjuar,
Ku do e gjej forcën të duroj kaq shume,
Pse kjo jetë po m’kthehet në vuajte pa fund.
Më verboi dashuria, dhe asgjë më s’shoh
Në vatrën e brengës, veten dot më se ngroh,
Më jane prerë forcat, asgjë më s’besoj,.
Kjo vetmi e shkretë shpirtin ma robëroj.
Dua të iki larg, në hapësirë,
Dua veç 1-her të marr frymë i lirë,
Dua të largohem, të shkoj në një bot të qetë,
Ku të mos ket intriga, po ëngjëj me fletë.
Nuk dua tu flas , vetëm ti shikoj,
Dua tjetër botë, kësaj më si besoj,
Dua të iki larg, atje ku mund ta shpreh dashurinë,
Këtu u zhgënjeva, mbase atje do të jetë më mirë.
Vec dicka o zemra e zemrës sime,.
Ti ishe dhe do mbetesh shënimi i jetës sime,.