Dje... Sot... Neser.
Ulem, e mbushur me mendime . Ulem, kujtoj të shkuarên. Nis tê shkruaj ato qe ndjej, por prap nuk e nxjerrë merzinë e pafund. E dini cfarë dua? Dua qe te shkoj sa mê larg. Te jem e panjohur per te tjeret. Te mos mê kerkojë askush llogari... Dua vetem qetesi, sepse e di qe s'do te harroj te shkuaren . Kudo qe te shkoj e di qe nuk do ti shmangem te kaluares, por do tu shmangem gjerave te perditshme. Thone qe cdo fillim e ka nje fund ... Une nuk e mendoj keshtu, cdo fillim eshte nje etape e pafundshme. Eshte nje etape, ku gabojme; eshte nje etape ku mesojme, per te nesermen. E nje te neserme ku nuk e di se cfare na pret . Po ajo qe ne e dime eshte qe te falenderojme ZOTIN qe ia dolem edhe SOT.Ajo qe duhet te bejme eshte te mendojme vetem momentin, te shkuaren lere pas ... te ardhmen mos e mendo fare, sepse nuk e dime se cfare na pret . Por nuk e bejme kete gje, gabim me vetedije . Mos e kujto te shkuaren, per te mbajtur peng te tashmen . Mos e kujto te ardhmen duke lene te te iki momenti.