Njeriu nuk e asgjëson njeriun. Idioti e vret njeriun.

Kujdes! Grykësia frikëson shpirtrat e të parëve tanë.

Qetësia e mendjes vepron në kanale të politikës ndërkombëtare, ndërsa shfaqet në media për të qetësuar opozitën që vepron në baza lokale.

Të mungon shqisa e nuhatjes. Ndjesi nuk ke për të lexuar ironisë kuptimin. Lajmit të parë nënshtrohesh, grepi i eterit të rrëmben.

Kur popullin xhelozia e lakmia mbërthejnë, zgjidhja është në edukatë e arsimim.

Një ditë me ndërgjegjen do lufton, shpirti do të të mallkon, mjerimin që solle kombit kurrë nuk do harrohet, doemos ligji do rrëmben pasuritë...

Dënimi më i rëndë është të kesh, dhe më pas asgjë të mos kesh.

Interesi vetjak kërcënon atdheun, lakmia shemb urat e miqësisë, mëria ndërton shëmtinë, duhet bërë ballë egos së sëmurë e paturpësisë.

Verës yjet me se kjartë shkëlqejnë, Manastiri i shkronjave dritëzon hënën e plotë, puhiza e mahnitur pyetet, të lutem me trego kush të dhuroi bukurinë Bohemiane?

Je më e zjarrtë se vera qindravjeçare, më e flaktë se dashuria rinore, ti je frymëzim i bohemit ëndërrimtar...

Urohet, por nuk Lavdërohet për postin e fituar, as për pronën e trashëguar, mbase jo as për titullin e merituar, Lavdërohet për bujari, fisnikëri dhe dorën e ndihmesës të ofruar.

Korrupsioni lind gjatë vitit, me shekuj zhvillohet, luftohet por kurrë nuk mposhtet.

Në verë mbretëron ndershmëria e merituar, kujdeset shishja e qelqtë, rrjedhshmëria posi pikat e mjaltit, sjellin aromë pikante për njohësit e vargut shpirtëror.

Për të ruajtur qetësinë e shpirtit, shpesh gënjeshtrën pranoj si të vertetë.

Rëndësinë e Hakut nuk kuptojnë, një ditë shpagimi papandehur godet, mbulon qenien errësira e zezë e Alighierit, hakmarrja e trishtë e Shkakut dhimbje shkakton...

Lejoni të shfryhet, mburret e fodullohet, nga lakuriqësia e trurit, i pëlqen apo jo, një ditë do të zbresë në tokë.

Pa menduar vlerën e forcës, mbase edhe qëllimisht, shkeli me të dyja këmbët, Hakun, madhështinë e kuptimit të rëndësisë së shprehjes.

Atdheu nuk ka mundur të frymon pa luftëtarë, ndaj gjaku i derdhur obligon brezat, hapën portën shpresës së ëndrruar, ata na veshën me dashuri e obligim për jetimët e dëshmorët...

ShqipNjë, Bekuara SHQIPE poezinë frymëzon, Kreshniku SHQIPTAR shenjëtron besën, plisin e jataganin, Flatërat e SHQIPONJËS Arbërianët kujtojnë, Lartmadhëria SHQIPËRI, dritëzon e shkëlqen Ardhmërinë.

Hyjnore është që jam shqiptar, trashëgimi e kam nderin, fjalën e fisnikërinë, lotët e të kaluarës ende në mua jetojnë, por sot shkruaj, mendoj dhe endem i lirë.