Më lindi deti me krahë dallgësh
E qiellit u lëshova.
E ndonëse qielli zjente flakësh,
Durova se durova.
Një ditë ashtu me dhimbje plagësh
Në gjirin tënd u shtrova.
E ti ç’nuk bëre të më ngjallësh,
Ndaj kurrë më s’u largova.

Dhe sytë e tu më pyesnin shpesh,
Përse kaq shumë të doja?
Ndërkaq të mitë ndriçonin flesh
Dhe heshtas sikur thoja:
S’do të rronte gjatë frymë dashurie
Pa patur butësinë tënde.
Pa përqafimin prej hyjnie,
Pa puthjen dhënë me ëndje.