A trokiti, i dashur, në portën tënde,
Shën Valentini ynë i vetëm?
Zhurmë hapash unë nuk dëgjoj këtu,
Po suferinë... dhe dëbora bie dendur.

Për ku vrapoj çdo orë, çdo ditë,
Në rrugët bosh, të nxira terri?
Ty nuk të shoh, nuk di ku je,
Apo janë llagëme Ferri?

Të zbehta, të verdha, anemike,
Që thyhen pas çdo hapi, hedhur?
Veç suferinë dëgjoj këtu,
Dhe ca dëborë bie dendur.

-Çfarë mund të bëj për ty?- të pyeta,
-Të më duash, të më duash, - the.
Dhe unë kështu, në jetët e mia,
Fort të dua, të dua me besë.

Degët e thata thyen suferina,
Më uturojnë vajtime shpirtrash,
Hapat, të afrohet, nuk ia dëgjoj, shenjtit.
E ndiej, do të vijnë ditë Shën Valentinësh.