E
vetmuar në këtë jetë
Dhe
vetëm me një fener në dorë
Duke
ecur nëpër errësirë
Dhe
duke kërkuar nga ndokush vetëm pak mëshirë...!
95
km duke kaluar në këmbë
Vetëm
e vetëm që ta lë pas të kaluarën,
Dhe
mos ta shikoj më as edhe një herë..!
Por
nga mesi i rrungës shoh një dritë,
A
thua ky është shpëtimi im..?
Një
kasolle e vjetër, rrënojë e vërtetë.
Trokas
në të por askush nuk më hap derën..
Trokas,
trokas si e cmendur
Dhe
i tërë pullazi bie mbi mua..!
Vazhdoj
prap rrugën
Dike
kaluar nëpër lumenjë, e drunjë...
Ahh
kjo rrugë e gjatë me shumë skuta të mundimshme
Ohh
e gjora jetë..!
Të
ndaloj?
A
po të vazhdoj?
Huu
sa e mllefosur jam...
Eshtë
shumë e lehtë që ti ndalojë hapat e mi,
Dhe
mos të vazhdoj më rrugëtimin tim,
Mirëpo
është shumë e vështir të kaloj edhe shumë kilometra,
Për
të arritur në cakun e duhur.
A
thua do të mundem?
E
di që po..!
Por
a thua kur?
Një
ditë..!
Një
ditë po, mirëpo kur është ajo ditë?
Ndoshta
nesër...
Ndoshta
pasnesër...
Apo
ndoshta pas një kohe të gjatë...
Sepse
kjo botë është tundim
Edhe
të arrish atë që do..
Të
tjerët të nënvlerësojnë...
Por
mua nuk më bëhet vonë aspak për të tjerët.
Sepse
unë nuk e lë veten të fundosem
E
as të jem "Ritual i vdekjes" për të tjerët...!
Me
një vetëbesim të plotë,
Me
një karakter të sinqertë,
Unë
vazhdoj me mijëra kilometra,
Vetëm
e vetëm për të krijuar kryeveprën time,
Në
këtë botë e cila është përplotë tundim...!